Biwakowanie w Prowincjonalnych Parkach w Ontario: Darlington, Silent Lake, Arrowhead i Six Mile Lake Provincial Parks. Sierpień-Październik 2020 roku.

Blog in English: http://ontario-nature.blogspot.com/2021/12/camping-in-darlington-silent-lake.html

More photos: https://www.flickr.com/photos/jack_1962/albums/72157720216499304

Darlington Provincial Park, Ontario

Moje pierwotne plany wakacyjne na 2020 rok zakładały wyjazd na 10 dni w maju/czerwcu do Parku Narodowego Indiana Dunes (w stanie Indiana) nad jeziorem Michigan i ośmiotygodniową wycieczkę objazdowo-kempingową po Stanach Zjednoczonych w sierpniu, wrześniu i październiku 2020 r. Oczywiście pandemia COVID-19 prawie wszystkim pokrzyżowała plany wakacyjne i ja nie byłem wyjątkiem: przekroczenie granicy pomiędzy Kanadą a USA było nie tylko prawie niemożliwe, ale nawet lokalne podróże w Kanadzie były uciążliwe dzięki różnym przepisom i restrykcjom. Ogólnie rzecz biorąc, slogan, jaki widnieje na tablicach rejestracyjnych Ontario, „Ontario – Odkryj Go” (Ontario-Yours do Discover), stał się rzeczywistością dla większości mieszkańców tej prowincji! Rzeczywiście, wiele osób „odkryło” prowincjonalne parki i wkrótce bardzo trudno było znaleźć wolne miejsca biwakowe, zwłaszcza w weekendy. Jednakże nie był to najgorszy rok: w styczniu 2020 roku spędziłem 2 tygodnie na Kubie, powracając do Toronto 22 stycznia, w tym samym dniu, gdy na lotnisku torontońskim wylądował Chińczyk z Chin i niebawem okazał się pierwszą osobą w Kanadzie zarażoną wirusem COVID-19. 

Udało mi się spędzić kilka tygodni w 4 prowincjonalnych parkach, jak też odbyć wycieczkę na kanu po rzece French River w parku prowincjonalnym French River w lipcu/czerwcu (o wakacjach na Kubie i wycieczce po rzece French River napisałem w osobnych blogach). Głównym ograniczeniem w parkach prowincjonalnych był brak pryszniców. Zamknięto również grupowe pola namiotowe i tym samym nie doszło do corocznego, jubileuszowego (dziesiątego!) grupowego biwakowania w Jaskiniach Warszawskich (Warsaw Caves) w Ontario, w którym zamierzałem uczestniczyć, a organizowanego każdego roku przez mojego kolegę Guy. 

Park Prowincjonalny Darlington, Ontario

 W sierpniu zostałem zaproszony przez Guy do spędzenia dwóch dni w parku Darlington Provincial Park i oczywiście z przyjemnością zaakceptowałem zaproszenie. Na każdym miejscu biwakowym może przebywać maksymalnie 6 osób i mogą być rozbite 3 namioty – ponieważ nie zamierzałem dzielić namiotu z nikim innym, postanowiłem zarezerwować oddzielne miejsce. Jako że przybyłem w niedzielę 16 sierpnia 2020 r., bez problemu można było znaleźć kilkanaście wolnych miejsc w parku. Moje miejsce nr 173, niedaleko od miejsca nr 158, gdzie biwakował Guy i reszta osób, nie było najgorsze, ale praktycznie na nim nocowałem, spędzając resztę czasu na miejscu nr 158. Chociaż było ono ‘otwarte’ i nie zalesione, znajdowało się zaledwie kilka metrów od jeziora Ontario i zapewniało widok na jezioro. Jednakże strome urwisko uniemożliwiało nam dostęp do samego jeziora. 

Darlington Provincial Park, nasze miejsce biwakowe nr 158

Ponieważ w poprzednich latach jeździłem do prowincjonalnych parków położonych kilkaset kilometrów od Toronto, nie miałem nawet pojęcia o istnieniu parku Darlington. Przed przyjazdem pobieżnie przeczytałem o historii parku i okolicy (kiedyś były to pola uprawne Lojalistów i gdy park został utworzony w 1959 r., był pozbawiony drzewostanu, lecz 60 lat temu, dzięki wysiłkom harcerzy w celu jego zalesienia, obecnie wszędzie rośnie wiele drzew) i byłem mile zaskoczony widząc, że dużo pól biwakowych było otoczonych gęstą roślinnością, co zapewniało pełną prywatność. Z miejsce nr 158, 159, 160 i 162 można było spoglądać na jezioro Ontario. Jednego dnia zobaczyliśmy barkę tankowca „Norman McLeod” wraz z holownikiem „Everlast”, płynącą na wschód. 

Jednego dnia zobaczyliśmy barkę tankowca „Norman McLeod” wraz z holownikiem „Everlast”, płynącą na wschód.

Na moim miejscu parę razy pojawił się kardynał czubaty (Red Cardinal) oraz sójka błękitna (Blue Jay), a także kilka psotnych wiewiórek, czasami niosących duże kawałki jedzenia, bez wątpienia skradzione turystom. Czytałem, że w parku zamieszkały siewieczki blade (Piping Plovers), które gnieździły się na plaży. Niestety każdego dnia padało, czasami mocno, co uniemożliwiało nam nie tylko udanie się na plażę, ale także wędrówkę po jednym z wielu szlaków przyrodniczych w parku. Bill przywiózł solidną wiatę piknikową, która okazała się bardzo przydatna, chroniąc nas od ulewnych deszczów. Co noc siedzieliśmy długo przy ognisku, pijąc piwo i wino i świetnie się bawiliśmy. Prawie nie widziałem żadnych komarów, ale niektórzy z nas odnieśli mnóstwo paskudnych ugryzień na nogach. Gdy opuszczałem park, miałem zamiar obejrzeć jego inne atrakcje (sklep, cmentarz pionierów, chatę z bali i tablicę informacyjną o ptakach), ale zaczęło ponownie lać i postanowiłem jechać prosto do domu. 

Darlington Provincial Park-moje miejsce biwakowe nr 173

Z autostrady nr 401 dobiegał nieustanny hałas, ale po pewnym czasie przestałem go słyszeć. Z drugiej strony powtarzające się regularnie gwizdy przejeżdżających pociągów były bardzo głośne i przenikliwe; chociaż ogólnie w nocy śpię mocno, budziły mnie kilka razy w ciągu nocy—na szczęście po minucie z powrotem zasypiałem. Ale dla tych, którzy mają problemy z zaśnięciem, mogą one niezmiernie uprzykrzyć pobyt w tym parku. 

Silent Lake Provincial Park i Six Mile Lake Provincial Park, Ontario

Silent Lake Provincial Park, Ontario

Jak już wspomniałem, nie było łatwo zrobić rezerwacji miejsc biwakowych, szczególnie na weekendy, lecz w dni powszednie nie stanowiło to problemu. Tym razem wybór padł na park Silent Lake Provincial Park, położony na południe od miasta Bancroft, w którym zatrzymaliśmy się od 7 do 11 września 2020 r. na biwaku nr 39. Miejsce nie było zbyt duże, biorąc pod uwagę, że były na nim rozbite 3 namioty (włącznie z ośmio-osobowym namiotem Robina) i zaparkowane 2 samochody. W 2009 roku, 11 lat temu, zawitaliśmy do tego parku z ponad 20 osobową grupą, zajmując 4 miejsca biwakowe—Guy i ja biwakowaliśmy na przyległym miejscu nr 40, które było dość oryginalne, jako że znajdowała się na nim spora skała. 

Silent Lake Provincial Park, biwakowaliśmy na miejscu nr 39

Pogoda nie dopisała, było pochmurnie i często padało; większość czasu spędziliśmy siedząc pod plandeką. Park (a zwłaszcza pole namiotowe „Pincer Bay Campground”) był bardzo malowniczy. W pobliżu miejsc biwakowych znajdowały się tereny bagienne i torfowiska, ale właściwie nie mieliśmy problemów z komarami. Również wszędzie rosło dużo ciekawie wyglądających grzybów. Przywiozłem ze sobą kilka książek pomagających w ich identyfikacji, ale na niewiele się one zdały—poza kilkoma kurkami, nie udało mi się zidentyfikować innych grzybów jadalnych. 

Silent Lake Provincial Park, miejsce biwakowe nr 40, na którym biwakowaliśmy wraz z Guy i innymi osobami w 2009 roku. Również na tym miejscu spędziłem tydzień we wrześniu 2021 r. Potężna skała była bardzo ciekawą ozdobą!

Akurat znalazłem w książce recepturę na… wódkę grzybową właśnie z kurek, toteż do słoika z wódką zanurzyłem kilka dobrze oczyszczonych kurek. Po tygodniu spróbowałem tejże „wódki kurkowej”; owszem, miała bardzo charakterystyczny smak grzybowy, jak też lekko pieprzny—z pewnością dla grzybiarzy stanowiłaby ciekawy trunek. 

Silent Lake Provincial Park-bardzo blisko miejsc biwakowych znajdowały się moczary i bagna

Park posiadał szlak rowerowy oraz 3 szlaki piesze, ale z powodu pogody nie udało się mi nimi przejść. Ze zwierząt zauważyłem jedynie wiewiórki i ptaki, niedźwiedzie w tym roku parku nie odwiedzały. 

Bancroft-samoobsługowy punkt sprzedaży drzewa na ognisko

Pojechawszy do miasteczka Bancroft, udało mi się kupić za bardzo niską cenę drzewo na ognisko—było ono posegregowane na kupki o różnej wielkości, do każdej była przyczepiona karteczka z ceną i samemu trzeba było nie tylko je załadować do samochodu, ale też zdeponować pieniądze w kopertę i zostawić w skrzyneczce—było to system samoobsługowy, polegający na zaufaniu! Zawsze, gdy widzę takie rozwiązania, zastanawiam się, czy zdałyby egzamin w większych miastach. Obawiam się, że nie—sądzę, że bardzo szybko wszystko to drzewo zniknęłoby—wraz z ze skrzyneczką z pozostawionymi pieniędzmi! 

Arrowhear Provincial Park, Ontario

Arrowhead Provincial Park, Ontario

W Ontario wrzesień jest zazwyczaj wspaniałym miesiącem do biwakowania—nie ma komarów, w parkach pojawia się o wiele mniej ludzi (i krzykliwych dzieci!), jak też można już delektować się przepięknymi kolorami liści. Jednakże wrzesień może być też chłodny i niekiedy w nocy temperatury spadają poniżej zera—w tym roku postanowiłem być w pełni przygotowany na taką ewentualność. 

Punkt widokowy „Big Bend” (Wielki Zakręt). Chociaż jest to najkrótszy szlak (75 metrów), stanowi jedną z głównych atrakcji parku. 

Po raz pierwszy w parku Arrowhead byłem w 2001 roku; obecna to już szósta wizyta. Od razu zauważyłem kilka zmian—na niektórych miejscach biwakowych wybudowano domki kempingowe (jeden z nich na moim ulubionym miejscu) i postawiono solidne domo-namioty; ponieważ coraz więcej turystów pragnie biwakować w komforcie, z pewnością park nie miał problemów z ich wynajmowaniem. Również pojawiło się nowe „Visitor Center”—w środku znajdował się sklepik parkowy i duża sala z kominkiem na drzewo, używana w zimę jako ogrzewalnia dla entuzjastów sportów zimowy, dostępnych w parku (łyżwiarstwo, narciarstwo biegowe, tubing i chodzenie w rakietach śnieżnych). 

Chociaż czasmi w parku pojawiały się czarne niedźwiedzie, my nie widzieliśmy nawet szopów praczy, które zazwyczaj bardzo lubią w nocy odwiedzać turystów i przeglądać ich rzeczy w poszukiwaniu jedzenia.

Przyjechawszy do parku 20 września 2020 roku, po 5 minutach stania w kolejce uzyskałem pozwolenie i pojechałem na miejsce nr 254, w części „East River Campground”. Chociaż biwakowaliśmy w namiotach, postanowiliśmy zarezerwować miejsce z dostępem do prądu elektrycznego—i udało mi się w ostatnim momencie znaleźć jedyne, jakie było wolne. W poprzednich latach nie było żadnych problemów ze znalezieniem wolnych miejsc w parkach po długim weekendzie „Labour Day Weekend”, wypadającym na początku września, i nigdy nie fatygowałem się robić rezerwacji, po prostu przyjeżdżałem do parku i wybierałem jedno z dziesiątek lub setek wolnych biwaków. COVID-19 spowodował, że na weekendy dosłownie 100% miejsc było zajętych, a nawet nie było łatwo zarezerwować tego samego miejsca na pięć dni pod rząd, od niedzieli do piątku. 

Arrowhead Provincial Park, nasze miejsce nr 254. To zdjęcie tego miejsca było zrobione rok później, w 2021 r. i z pewnością nie wyglądało ono zachęcająco! Mieliśmy duże szczęście w 2020 roku, że nie padało, bo nasze namioty z pewnością pływałyby w wodzie!

Przywieźliśmy ze sobą dwa grzejniki elektryczne—okazało się to doskonałym pomysłem! Nie tylko w nocy nie musieliśmy obawiać się niskich temperatur, ale też nasze namioty były niezwykle suche i przytulne. Od sąsiednich miejsce biwakowych byliśmy oddzieleni bujną wegetacją i właściwie nie widzieliśmy naszych sąsiadów. Chociaż miejsce przylegało do toalety, rzadko ją używano, bo większość ludzi biwakowała w domkach kempingowych, wyposażonych w łazienki. Codziennie na otaczających nas drzewach pojawiało się coraz więcej liści zmieniających kolory i po 5 nocach, w ostatnim dniu pobytu, mogliśmy się naprawdę zachwycać pięknymi kolorami jesieni. 

Według tablicy informacyjnej, niedawno w parku widziano trzykrotnie niedźwiedzie

Według tablicy informacyjnej, niedawno w parku widziano trzykrotnie niedźwiedzie, jednakże jedynie mieliśmy przyjemność zobaczyć wiewiórki, wiewióreczki pręgowce amerykańskie (Chipmunks), przepiękne sójki błękitne (Blue Jay) i niezmiernie towarzyską sikorę jasnoskrzydłą (Black Capped Chickadee), która usiadła na moim ręku, oczekując, że czymś ją poczęstuję! W toalecie zauważyłem największego pająka w Kanadzie, Fishing Spider. Kilkanaście lat temu w tym parku mieliśmy dużo problemów z szopami praczami; w tym roku ani razu żaden się nie pojawił na naszym miejscu. Ponieważ autostrada nr 11 przebiega dość blisko parku, dochodzą z niej odgłosy przejeżdżających samochodów, jak też od czasu do czasu słyszeliśmy przejeżdżające pociągi. Często jeździliśmy do supermarketów po zakupy w miasteczku Hunstville, oddalonego kilka kilometrów od parku.

Szlak wodospadów (Stubb Falls Trail). To drzewo wyglądało jak „chodzące” drzewo z wieloma „nogami”, choć podczas naszej bytności stało w jednym miejscu (ale z pewnością sprawdzę jego lokalizację przy następnej wizycie).

 Park posiada kilka szlaków pieszych (na niektórych można jeździć rowerem) i udało się nam przejść trzema z nich: 

·        Punkt widokowy „Big Bend” (Wielki Zakręt). Chociaż jest to najkrótszy szlak (75 metrów), stanowi jedną z głównych atrakcji parku. Rzeka posiada liczne meandry i istnieje wiele teorii na temat, dlaczego i jak stają się kręte. Przepływ rzeki eroduje jej brzegi i zmienia bieg. Przewężenie pomiędzy dwoma zakolami nazywa się szyją meandru. W miarę upływu czasu podcinanie zewnętrznego brzegu meandru powoduje często coraz silniejsze zwężanie szyi zakola, a wreszcie doprowadza do przecięcia jej i wyprostowania przebiegu rzeki na tym odcinku. W związku ze skróceniem drogi przepływu i zwiększeniem spadku - rzeka szybko pogłębia tu swe nowe koryto, a dawny meander przekształca się w starorzecze w postaci łukowatego jeziora. Mapa satelitarna Arrowhead Park i obszaru wzdłuż rzeki Big East pokazuje mnóstwo starorzeczy i pętel. Niestety, któregoś dnia podziwiany przez nas odcinek rzeki stanie się również starorzeczem. 

Homesteaders Trail (Szlak Osadników)

·        „Homesteaders Trail” (Szlak Osadników). Trzykilometrowy szlak rozpoczyna się koło głównej bramy wjazdowej do parku. Według gazety parkowej, „najprawdopodobniej znajdowała się w jego okolicach farma z lat siedemdziesiątych XIX wieku. Wszystko, co z niej do dzisiaj pozostało, to kamienie-fundamenty mleczarni, części wozów i wykarczowane obszary ziemi”. Szlak jest trochę pagórkowaty, ale wije się wśród lasu i naprawdę warto się nim przejść. W pewnym momencie byliśmy trochę zdezorientowani, którą drogę wybrać—z pewnością oznakowanie mogło być lepsze. Bardzo pragnąłem zobaczyć pozostałości po starej farmie, ale nie byłem w stanie ich zlokalizować—szkoda, że park nie postawił skromnej tabliczki informacyjnej w tamtym miejscu. 

Stubbs Falls-Wodospady w parku Arrowhead

·        Szlak Wodospadów („Stubb’s Falls Trail”), 2 km. Szlak rozpoczyna się na parkingu w pobliżu mostu i przebiega równolegle do rzeki Little East. Pierwsza część szlaku ciągnie się wzdłuż drogi dla pieszych prowadzącej do pól biwakowych „East River” i dociera do bardzo malowniczego wodospadu z mnóstwem formacji skalnych. Wiele osób spędza tam kilka godzin, robiąc zdjęcia lub po prostu spoglądając na wodospad. Druga część szlaku wije się leśną ścieżką i jest znacznie atrakcyjniejsza od poprzedniej. Poza tym na szlaku wypatrzyłem dwa bardzo ciekawe drzewa: jedno wyglądało jak „chodzące” drzewo z wieloma „nogami”, choć podczas naszej bytności stało w jednym miejscu (ale z pewnością sprawdzę jego lokalizację przy następnej wizycie); drugie drzewo również posiadało trzy „nogi” i wyrosło na bardzo starym pniu oryginalnego drzewa.

Szlak Wodospadów (Stubbs Falls Trail): To drugie drzewo również posiadało trzy „nogi” i wyrosło na bardzo starym pniu oryginalnego drzewa.

Byłem dość zdziwiony bardzo niewielką ilością grzybów w parku i jego okolicach. Udało mi się zebrać dosłownie 5 maślaków—położyłem je na dachu samochodu, aby trochę się wysuszyły, ale na drugi dzień jakieś zwierzątko je skonsumowało! 

Nasze miejsce biwakowe nocą!

Udaliśmy się też do jednego z najciekawszych i bardzo mało znanych pomników w Ontario, „Dyer Memorial”. Niewiele osób może zobaczyć ten oryginalny monolit, ponieważ znajduje się on w środku lasu, a ponadto jednokierunkowa, wąska, wyboista droga prowadząca do niego jest trudna do znalezienia – a jeszcze trudniejsza do przejechania, szczególnie mniejszymi samochodami. 

Pomnik "The Dyer Memorial"

Pomnik został wzniesiony przez prawnika z Detroit Cliftona Dyer w 1956 roku w pobliżu rzeki Big East River, jako hołd dla jego żony Betsy Browne Dyer. Clifton Dyer kupił teren, na którym stoi pomnik ponad sto lat temu, po tym, jak wraz z żoną spędził tam miesiąc miodowy. W nim też są złożone ich doczesne szczątki. 

Betsy Brown Dyer i Clifton G. Dyer

Napis na pomniku brzmi:

WZNIESIONY KU PAMIĘCI UKOCHANEJ

BETSY BROWN DYER

1884-1956

PRZEZ JEJ MĘŻA

CLIFTONA G. DYER

1885-1959

JAKO TRWAŁY HOŁD DLA NIEJ ZA JEJ BEZUSTANNĄ

POMOC, PODPORĘ I INSPIRACJĘ, KTÓRE

WNIOSŁA W ŻYCIE MAŁŻEŃSKIE I JAKO

MIEJSCE OSTATECZNEGO SPOCZYNKU ICH DOCZESNYCH SZCZĄTKÓW. 

Czuła, lojalna i wyrozumiała żona jest największym darem życia. 

Inkrypcja na pomniku "Dyer Memorial"

Pomnik otoczony jest 2 wypielęgnowanymi akrami ziemi, a cała posiadłość ma powierzchnię 155 akrów. Jest to idealne miejsce do medytacji, pieszych przechadzek i relaksacji. Przeszliśmy się leśnymi drogami i wróciliśmy do samochodu—jak się spodziewaliśmy, byliśmy w tym czasie jedynymi turystami odwiedzającymi to miejsce. 

Six Mile Lake Provincial Park, Ontario

Wszystkie ograniczenia związane z COVID-19 uniemożliwiły towarzyskie bądź rodzinne spotkania w czasie „Thanksgiving Day”, Święta Dziękczynienia. Dlatego najlepszą alternatywą była krótka wyprawa pod namiot do parku (ostatnia w sezonie). Tym razem wybrałem dobrze mi znany park prowincjonalny Six Mile Lake Provincial Park. 

Moje miejsce biwakowe nr 97 w parku Six Mile Lake. Było to jedyne wolne miejsce w całym parku podczas długiego weekendu Dnia Dziękcynienia

Jest to całkiem fajny park, stosunkowo blisko Toronto (165 km), posiadający wiele atrakcji i z tego powodu zawsze cieszący się sporą popularnością turystów, a szczególnie podczas COVID-19. Miałem szczęście—na tydzień przed moją wizytą udało mi się zarezerwować jedyne wolne miejsce biwakowe ( nr 97, w sekcji „Oak Campground”), dzięki czemu mogłem spędzić na nim Święto Dziękczynienia, podczas którego nie widziałem ani jednego wolnego miejsca—park przypominał małe miasteczko! 

Miejsca biwakowe po obu stronach drogi w parku

Nadal można było podziwiać przepiękne kolory opadających już liści. Postanowiłem przejść się kilkoma szlakami, jakie znajdowały się w parku: „Living Edge Trail” oraz „David Milne Trail”, ten ostatni nazwany na cześć Davida Milne'a (1882-1953), kanadyjskiego malarza, który mieszkał i malował nad jeziorem Six Mile Lake. Niektóre z jego obrazów były ewidentnie inspirowane charakterystycznymi skałami Tarczy Kanadyjskiej. Wędrówki były dość łatwe i pozwoliły mi jeszcze bardziej podziwiać spektakularne kolory jesienne. 

Szlak nazwany imieniem artysty Davida Milne w parku Six Mile Lake

Część biwakowa parku „Maple Campground” była już zamknięta, ale można było się po niej przechadzać pieszo, co uczyniłem, mając świetną okazję przyjrzeniu się wielu miejscom biwakowym. Niektóre były ulokowane na dość zalesionych terenach, zapewniały bardzo dobrą prywatność i piękne widoki. Ponieważ do tego parku przyjeżdżam od 1990 roku, od 30 lat, i byłem w nim co najmniej 20 razy, wiele miejsc biwakowych wyglądało całkiem znajomo, bo na niektórych z nich biwakowałem w poprzednich latach. 

Stosunkowo oswojony ptak Blue Jay, Sójka Niebieska, którego nawet mogłem nawet karmić z ręki orzeszkami

Na szlaku przez jakiś czas obserwowałem majestatyczną czaplę błękitną (Blue Heron), a pozostałe zwierzęta, jakie widziałem, same przychodziły na moje miejsce biwakowe. W regularnych odstępach czasu odwiedzała mnie wiecznie głodna wiewiórka ziemna (pręgowiec amerykański-Tamias striatus), niezmiernie popularna w Kanadzie i często wręcz szukająca kontaktu z ludźmi—w poszukiwaniu jedzenia nie wahała się po mnie chodzić i zaglądać do kieszeni. Uwielbiała orzeszki ziemne, którymi napełniała swoje komórki, i gdy już nie była w stanie nic więcej do nich wpakować, szybko pędziła do norki, znajdującej się około 20 metrów dalej, wypróżniała tamże ładunek i już po dwóch minutach z powrotem baraszkowała po stole, wkładając co się dało do pojemnych komórek. 

Bardzo przyjacielski i wciąż głodny Chipmunk, Pręgowiec Amerykański

Stosunkowo oswojona sójka niebieska (Blue Jay) obserwowała z pobliskiego drzewa mnie i wiewióreczkę i w pewnym momencie przylatywała, lądując na stole, chwytała orzeszek i odlatywała na pobliskie drzewo lub skałę, aby tam go skonsumować. Po jakimś czasie kilka razy chwyciła orzeszek z mojej ręki. Oczywiście, miałem też obowiązkową wizytę nocną szopów praczy (Raccoons), tak przyzwyczajonych do turystów, że bez pardonu obwąchiwały mi nogi i buty, całkowicie ignorując moją obecność. Od czasu do czasu pojawiała się bardzo nieśmiała wiewiórka; ilekroć ją zobaczyła wiewióreczka ziemna, natychmiast ją odganiała, nie chcąc zapewne mieć konkurencji do dzielenia się jedzeniem!

Czapla Błękitna, Blue Heron

Miałem nadzieję, że uda mi się sfotografować i zebrać grzyby, których normalnie w październiku powinno być pod dostatkiem. Niestety, nie widziałem ani jednego grzyba w parku i na pobliskich terenach — jednakże moi znajomi donosili o wysypie w parkach Killarney i Algonquin. Cóż, jedna z tajemnic natury! 

Szlak "The Living Edge Trail" w parku Six Mile Lake

W parku były dwie stacje ładowania pojazdów elektrycznych – i akurat tak się złożyło, że moja przyjaciółka Patrizia, która mnie odwiedziła na jedną noc na biwaku, miała samochód „Tesla”, więc skorzystała z okazji i naładowała go przez noc. Przy okazji zadawałem jej ogromną ilość pytań na temat samochodów elektrycznych i z pewnością po jednym dniu stałem się „młodszym ekspertem” w tym temacie! 

Widok z miejsca biwakowego w parku Six Mile Lake

Prawdopodobnie główną wadą tego parku jest jego bliskość autostrady nr 400. W każdym miejscu jest słychać hałas przejeżdżających pojazdów—ale po jakimś czasie po prostu przestałem go postrzegać. Gdy wędrowałem po jednym ze szlaków, nagle ukazało się piękne jezioro… i zaraz ruchliwa autostrada, zdecydowanie niepasująca do tego pięknego widoku. Oczywiście są to rzeczy, których nie można zmienić i musimy je zaakceptować… lub udać się do innego parku.

Krótki portaż prowadzący z parkingu do jeziora McCrae Lake

 Podczas mojego pobytu pojechałem do niedaleko położonego jeziora McCrae Lake, będącego bardzo popularnym miejscem na biwaki, piesze wycieczki oraz krótkie wyprawy wodne na kajakach lub kanu, albowiem nadal przyległe tereny stanowią „Crown Land”, ziemię królewską, to znaczy, publiczną, należącą do rządu, na której można bezpłatnie biwakować. Przeszedłem się do mostu i wodospadów „McCrae Lake Bridge & Waterfalls”. Była to przyjemna i prosta wędrówka, na szlaku spotykałem innych ludzi, niektórzy byli obarczeni dużymi plecakami i planowali spędzić noc w namiocie. Niestety, i tam nie zauważyłem nawet jednego grzyba!

Widok z mostu bliskowodospadów „McCrae Lake Bridge & Waterfalls”.

Pewnego dnia zrobiłem sobie kilkugodzinną wycieczkę samochodową, jadąc do miasta Coldwater i z powrotem do parku. Mój pierwszy postój to wodospady White Falls. Ponad 10 lat temu często kilkakrotnie pływaliśmy na kanu z parku do tych wodospadów i zatrzymywaliśmy się przy nich na lunch. Tym razem byłem jedynym odwiedzającym to miejsce. 

Mostek na szlaku "The Living Edge Trail" w parku Six Mile Lake

Następnie dojechałem do „Big Chute Marine Railway”—urządzenie, transportujące na szynach łodzie pomiędzy dwoma jeziorami (pochylnia). Jest to z pewnością niezmiernie ciekawe miejsce i wiele osób z ogromnym zainteresowaniem przygląda się przewożonym łodziom z jednego na drugie jezioro. O ile się nie mylę, z powodu COVID ani pochylnie, ani śluzy nie były czynne na kanale Trent-Severn Waterway, łączącym jezioro Ontario z zatoką Georgian Bay. 

Na krótko zatrzymałem się w Severn Falls. W 20210 roku Catherine i ja w restauracji „Riverhouse” mieliśmy obiadokolację w dniu Święta Dziękczynienia, jak też przez kilka godzin pływaliśmy naszym nowym kanu po rzece Severn River.

Wodospady "White Falls" niedaleko parku Six Mile Lake

Po drodze zatrzymałem się na moment na drodze nr 17, Upper Big Chute Road, w miejscu, gdzie w 2012 roku wraz z Catherine (i pieskiem Gabby) oglądaliśmy 50 akrową działkę na sprzedaż, którą pokazywał nam pośrednik nieruchomości. Na jej terenie znajdowało się jeziorko (a bardziej staw) z żeremiem bobrowych i granica działki dochodziła bodajże do linii kolejowej. Znajdował się tam mały, nie podłączony do prądu domek letniskowy, „cottage”, ale raczej nadawał się do wyburzenia, niż zamieszkania (co było zaznaczone w ofercie—jednakże wybudowanie nowego domku musiałoby spełniać nowe już wymogi), jak też dwie byle jakie szopy. Jakoby oryginalnie wystawiono tą działkę na sprzedaż za $189,000—gdy tam byliśmy, cenę zredukowano do $139,0000. Nie miałem specjalnie zamiaru robić żadnych tego rodzaju inwestycji, ale wspomniałem, że ewentualnie mógłbym ją kupić za $100,000. Oczywiście, pośrednik nieruchomości nigdy się ze mną nie skontaktował. Do tej pory zastanawiam się, czy może powinienem ją wtedy kupić-biorąc pod uwagę wzrost cen nieruchomości, a szczególnie domków letniskowych bądź działek nadających się na ich wybudowanie podczas COVID, pewnie dzisiaj warta byłaby ponad $200,000.

Sklep "General Store" w Port Severn

 W wiosce Coldwater wpadłem do supermarketu na szybkie zakupy i autostradą nr 400 wróciłem do Port Severn, gdzie zaparkowałem samochód i odbyłem dłuższy spacer. Z tą miejscowością łączy się sporo wspomnień, którymi chciałbym się poniżej podzielić. 

Normalnie możliwe jest przejechanie przez most/śluzę w Port Severn, ale ponad 100-letnia śluza (Lock nr 45), ostatnia na szlaku wodnym Trent-Severn Waterway, wraz z mostem obrotowym, była właśnie w remoncie (most obrotowy ma być zastąpiony nowocześniejszym), więc zostałem zmuszony do użycia autostrady 400, aby przedostać się z południowej do północnej części Port Severn. 

Droga zamknięta!

Nadal stał budynek Poczty, do którego przylegała „Restauracja i Supermarket Lock 45”, obecnie zamknięta, z oknami zabitymi deskami. Przez wiele lat przyjeżdżałem na ryby do Port Severn – wynajmowaliśmy motorówkę w pobliskim motelu i następnie spędzaliśmy cały dzień wędkując na zatoce Georgian Bay, głównie wokoło wysp Green Island i Potato Island. Po połowach niekiedy wstępowaliśmy do tejże restauracji na zimnego drinka lub gorącą kawę. W 1997 roku, biwakując w parku Six Mile Lake, wybraliśmy się z Krzysztofem na ryby na zatokę Georgian Bay. Pogoda były fatalna—padało, wiał nieprzyjemny wiatr i nie dość, że nic nie złapaliśmy, to jeszcze zmokliśmy i zmarzliśmy. Po tych nieudanych połowach udaliśmy się do tejże restauracji, "Lock 45 Restaurant", na filiżankę gorącej kawy. 

Tu były Restauracja "Lock 45", do której wspępowaliśmy na kawę. Niestety, chyba już przez jakiś czas była zamknięta

Przy sąsiednim stoliku siedział starszy, dystyngowany mężczyzna—od razu dostrzegłem na jego szyi bardzo oryginalny naszyjnik z kości.

—Podziwiam Pana naszyjnik—rzekłem do niego, bo rzeczywiście wyglądał unikalnie. 

Na to Herbert (bo tak miał na imię) poprosił, abyśmy się przysiedli do jego stołu i powiedział, że on jest „honorowym wodzem indiańskim”, a ten intrygujący naszyjnik podarowali mu Indianie. Po opowiedzeniu mu o naszej bezowocnej wyprawie wędkarskiej, Herbert zaprosił nas do swojego pobliskiego domku letniskowego (cottage) na małej, prywatnej wyspie. Dojechaliśmy samochodem do przystani Narrows Marina, wsiedliśmy do pięknej łodzi z potężnym silnikiem i szybko dotarliśmy na jego wyspę. Pozwolił nam skorzystać z jednej ze swoich motorówek i spędziliśmy kilka godzin wędkując metodą „trolling” i na błystkę. Później poczęstował nas przygotowanym przez niego obiadem i wdaliśmy się w długą, ciekawą rozmowę. Pochodzący z Niemiec, jako nastolatek został wcielony do Hitlerjugend, młodzieżowej organizacji partii nazistowskiej (podobnie jak przyszły papież Benedykt XVI—kto wie, może się nawet w niej spotkali?). Kiedy odwiózł nas łodzią do przystani Narrows Marina i pojechaliśmy z powrotem do parku, było już zupełnie ciemno. Podczas kolejnych wizyt w Port Severn pytałem się miejscowych ludzi o Herberta, ale jakoś nikt go nie pamiętał. Udałem się nawet do przystani Narrows Marina, ale ona już od lat nie istniała. 

Na początku lat osiemdziesiątych XX w. znajdowała się w tym miejsca wypożyczalnia łódek motorowych. W lato 1983 roku z tego miejsca wypożyczyliśmy łódkę i popłynęliśmy na ryby na zatokę Georgian Bay. Była to moja pierwsza wyprawa wędkarska w Kanadzie!

Autostradą nr 400 pojechałem do północnej części Port Severn i odwiedziłem przystań/magazyn łodzi znajdujący się pomiędzy drogą Port Severn Road North i autostradą nr 400, na południe od „Tamy G”. Przystań ta stanowi dla mnie szczególne miejsce: w lato 1983 roku, rok po przyjeździe do Kanady, wynajęliśmy z moim kolegą Józkiem Sz. motorówkę właśnie z tego miejsca i było to moje pierwsze wędkowanie w Kanadzie! Wtedy nie potrzeba było w Ontario posiadać żadnych „kart wędkarskich” czy pozwoleń, jedynie stosować się do przepisów, corocznie drukowanych w kilkudziesięcio-stronnicowych broszurach. Starsze małżeństwo, które tam mieszkało i zajmowało się wynajem łódek, zawsze bardzo skrupulatnie sprawdzało łodzie, czy nie zostały zarysowane.

– Czy były jakieś skały? – pytał się właściciel po naszym powrocie do przystani, dokładnie oświetlając latarką całą łódź, mając na myśli, czy przypadkiem nie zawadziliśmy łódką o skały, których było bardzo dużo. 

Pozostałości starego mostu drogowego drogi nr 69. Tą drogą wielokrotnie przejeżdżaliśmy, jak też przepływaliśmy pod tym mostem łódką do zatoki Georgian Bay. Ponad 20 lat temu most został zburzony, a nowy most stanowi część nowej autostrady nr 400

Jeden z budynków stojących przy przystani przez lata był domkiem letniskowym szwagra Józka. On, i pozostałe budynki, już dawno zniknęły – podobnie jak stara, dwupasmowa droga nr 69, zastąpiona nowoczesną, czteropasmową autostradą nr 400 (Highway 400). Stare pozostałości mostu drogowego, pod którym przepływaliśmy z przystani na wody zatoki Georgian Bay, są nadal widoczne. 

W pobliżu, obok autostrady nr 400, znajduje się motel Muskey’s Landing. W 1983 roku nosił nazwę „Alcove Motel”, później zmienił ją na „Sharkie’s Motel”. Przylegająca do niego stara droga nr 69 przemieniła się w czteropasmową autostradę nr 400, zabierając część terenu motelu. Motel posiadał też basen, ale jak sądzę, został po prostu zakopany. Chociaż nigdy w nim nie nocowałem, niejednokrotnie wynajmowaliśmy tam motorówkę: wcześniej dzwoniliśmy do właściciela (chyba miał na imię Brian), przyjeżdżaliśmy przed godziną 4:00 rano, wsiadaliśmy do już czekającej na nas łodzi i po chwili, często w ciemnościach, wypływaliśmy na wodę, łowiąc ryby do zmierzchu, zwykle między Zieloną Wyspą a Wyspą Ziemniaczaną (Green Island i Potato Island). Czasami łowienie było udane, czasami wracaliśmy z pustymi rękami.

Poczta w Port Severn-od prawie 40 lat nie zmieniła się!

Pod koniec lat 90-tych XX w. kilkakrotnie wybrałem się na ryby z p. Tadeuszem Paskiem, znanym polskim prekursorem i instruktorem jogi oraz autorem książek i artykułów w czasopismach uniwersyteckich na tematy związane z ćwiczeniami jogi, medytacją i relaksacją. Chociaż on nie wędkował, uwielbiał przebywać na wodzie, relaksować się i kontemplować. Podczas jednej z takich wypraw było strasznie gorąco i parno, ale nic nie wskazywało na nadchodzącą burzę. Niestety pojawiła się nagle i prawie bez ostrzeżenia, ledwo miałem czas na zwinięcie żyłki. Natychmiast skierowałem łódkę w stronę brzegu. Po kilku minutach fale stały się tak wysokie, że nasza mała łódka z silnikiem o mocy 6 lub 10 KM miotała się w lewo i prawo. Musiałem trzymać ją prostopadle do fal — w przeciwnym razie łódź mogłaby się wywrócić! W końcu znaleźliśmy osłoniętą zatokę i przeczekaliśmy burzę. To była dla mnie bardzo dobra lekcja — od tego czasu mam wiele szacunku dla nieprzewidywalnej pogody na zatoce Georgian Bay! 

W lipcu 1993 roku wraz z Tadeuszem Paskiem i jego synem Krzysztofem wyruszyliśmy nowo kupioną kilka dni wcześniej Toyotą Corollą do parku Six Mile Lake. Następnego ranka, przed godziną 4:00 rano, obudziliśmy się, udaliśmy się do motelu, wsiedliśmy do przygotowanej dla nas łodzi motorowej i zaczęliśmy łowić ryby. Przez kolejne 7 godzin nic nie złapaliśmy—ba, nic nawet nie brało! Pan Pasek przez jakiś czas się na nas patrzył z pobłażaniem, a nawet głośno zakwestionował nasze wędkarskie zdolności. I nagle od godziny 11:30 do południa, przez zaledwie 30 minut, złowiliśmy grubo ponad 10 szczupaków, ratując tym samym nasz wędkarski honor! Do dzisiaj pamiętam to miejsce; za każdym razem, gdy wędkowałem w tamtejszych stronach, dopływałem do niego i przez jakiś czas obrzucałem cały przylegający akwen, ale nie udało mi się nigdy nawet w małej części powtórzyć owego pamiętnego sukcesu. 

Nocna wizyta szopa pracza

W parku spotkaliśmy uniwersyteckiego profesora fizyki, Dr Minoru Fujimoto, który biwakował z rodziną na sąsiednim miejscu. Ponieważ Krzysztof również skończył fizykę, od razu wdał się z nim w rozmowę. Wkrótce okazało się, iż ów Dr Fujimoto współpracował z kolegą Krzysztofa (Krzysztof wraz z nim studiował w Polsce), obecnie mieszkającym w Toronto i wykładającym na Uniwersytecie York w Toronto! Może to banał, ale rzeczywiście ŚWIAT JEST MAŁY! 

W następnym roku wraz z Krzysztofem ponownie pojechaliśmy do parku Six Mile Lake, dokładnie dnia 1 sierpnia 1994 r. – trudno mi tą datę zapomnieć, jako że była to 50. Rocznica wybuchu Powstania Warszawskiego [nawiasem mówiąc, wiele kanadyjskich i amerykańskich mediów, a także niektórzy historycy (sic!) niesławnie nazywali tą rocznicę „Pięćdziesiątą Rocznicą Powstania w Getcie Warszawskim”, które to powstanie oczywiście miało miejsce ponad rok wcześniej, w 1943 roku]. Mimo że było to święto (długi weekend, „Simcoe Day”), nie dokonaliśmy rezerwacji. Kiedy dotarliśmy do parku, pierwszą rzeczą, jaką ujrzeliśmy, była kolejka składająca się głównie z samochodów i przyczep kempingowych, czekających przed bramą: park był pełny! Mieliśmy jednak trochę szczęścia – wolne było jedno miejsce, choć bardzo małe i nieprzystosowany do potrzeb oczekujących turystów. Ponieważ mieliśmy tylko jeden namiot i mały samochód, „zakwalifikowaliśmy się” do rozbicia się na nim. Rzeczywiście, było kiepskie, ale jak mówi przysłowie, na bezrybiu i rak ryba! Następnego dnia wybraliśmy się na ryby i złowiliśmy na obiad kilka szczupaków. 

Wiewióreczka również chciała coś mi podebrać, ale chipmunk ją zawsze odganiał

Również w połowie lat osiemdziesiątych XX w. Józek Sz., jego żona i ja pojechaliśmy do Port Severn i wynajęliśmy motorówkę z lokalnej przystani, prowadzonej przez kobietę mówiącą po niemiecku. Po kilkugodzinnym wędkowaniu silnik zaczął szwankować – nie dało się go uruchomić. Kilku wędkarzy na łodziach motorowych próbowało nam pomóc (znali się na silnikach), ale nadaremnie, nie potrafili go zapalić. W końcu jeden z nich przywiązał linę i doholował nas z powrotem do przystani. Byliśmy dość niezadowoleni i poprosiliśmy właścicielkę o zniżkę – w końcu łódź nie działała tak, jak powinna. Co ciekawe, właścicielka nagle okazała się bardzo niemiła i wręcz nieprzyjemna w stosunku do nas, jakbyśmy to MY byli odpowiedzialni za wadliwy silnik! Oczywiście nigdy więcej nie wypożyczyliśmy łodzi z jej przystani. Ale to nie był koniec naszych kłopotów. Gdy zaczęliśmy jechać drogą nr 69 w kierunku Toronto, już po kilkuset metrach zdaliśmy sobie sprawę, że coś jest nie tak z samochodem. Ledwo udało nam się dotrzeć do restauracji na południe od Port Severn—i aby nie wdawać się w szczegóły, spędziliśmy noc w samochodzie na parkingu! Rano przyjechał miejscowy mechanik, odholował samochód do garażu, naprawił go i wkrótce ponownie jechaliśmy do Toronto. W tamtym czasie restauracja znajdowała się kilka metrów od drogi nr 69, ale kiedy zastąpiła ją nowa autostrada nr 400, dojazd do niej stał się bardziej skomplikowany i restauracja szybko się zamknęła. Niestety, po wybudowaniu nowych autostrad, wiele przydrożnych biznesów podzieliło ten sam los. Ilekroć jechałem autostradą nr 400 na północ, spoglądałem na budynek dawnej restauracji, ale wyglądało, że jest zabity deskami. W 2020 roku w końcu go odwiedziłem—znajdował się w nim motel „All Tucked Inn”. 

Fishing Spider, największy w Kanadzie pająk

Wyjeżdżając z parku 13 października 2021 r. (zostałbym dłużej, ale tego dnia park zamykano na następne 6 miesięcy), ponownie zatrzymałem się w Port Severn, aby nadać na poczcie listy. Niestety, pracownica poczty spóźniła się godzinę – ze względu na Święto Dziękczynienia pomyliły się jej dni i godziny otwarcia. Nawiązałem rozmowę z czekającym na otwarcie poczty facetem—mieszkał na pobliskiej wyspie Yellowhead Island, był radioamatorem (ja też jestem, ale bardzo mało radio-aktywnym), często bywał na Filipinach i przez około 30 minut rozmawialiśmy o wielu interesujących sprawach. 

Ogólnie byłem całkiem zadowolony z moich wakacji w tym pierwszym roku pandemii COVID-19, bo prawie w pełni wykorzystałem ograniczone możliwości podróżowania!

Blog in English: http://ontario-nature.blogspot.com/2021/12/camping-in-darlington-silent-lake.html 

More photos: https://www.flickr.com/photos/jack_1962/albums/72157720216499304

Pływanie na Kanu w Parku Kawartha Highlands i Biwakowanie w Parku Silent Lake, Ontario—Czerwiec 2012 r.

Blog in English/po angielsku: http://ontario-nature.blogspot.ca/2012/07/canoeing-in-kawartha-highlands.html
More photos/więcej zdjęć: http://www.flickr.com/photos/jack_1962/sets/72157631372460608/



Nasz pierwszy wyjazd biwakowo/kanu w tym sezonie! W parku Silent Lake byłem po raz pierwszy w 2008 roku z grupą około 20 osób z organizacji MeetUp; tym razem pojechaliśmy tylko we dwoje. Park położony jest na południe od miasteczka Bancroft i na północ od parku Kawartha Highlands, koło drogi nr. 29. Park Kawartha Highlands, o powierzchni 376 kilometrów kwadratowych, jest największym parkiem w prowincji Ontario na południe od parku Algonquin. Powstał on dopiero niecałe 10 lat temu; do 2010 roku można było w nim biwakować bezpłatnie, a od 2011 roku wymagane są pozwolenia i biwakować można jedynie na wyznaczonych miejsach. W parku znajduje się wiele jezior i szlaków kanu—niektóre wymagają portaży, umożliwiających dostanie się na bardziej dzikie jeziora, na których nie ma łodzi motorowych. Ponieważ wszędzie istnieje sporo prywatnych domków letniskowych (cottages), często spotyka się łodzie motorowe. Niemniej jednak nie można w nocy cumować łodzi motorowych na terenie parku—innymi słowy, osoby pragnące nocować w parku muszą używać kanu lub kajaki. Uważam, że jest to świetny pomysł!
 

Ponieważ ani ja ani Catherine nie byliśmy poprzednio w parku Kawartha Highlands, chcieliśmy zwiedzić z kanu i popływac na kilku jeziorach—i park Silent Lake był idealną bazą wypadową do takich wycieczek. Tydzień przedtem zrobiłem na Internecie mały ‘research’ i zapisałem numery najlepszych miejsc biwakowych. Po przyjeździe do parku wybraliśmy całkiem dobre miejsce—tym bardziej, że jeszcze w tym czasie było bardzo mało turystów i przyległe miejsca były puste. W ciągu następnych dwóch godzin rozbiliśmy namiot i wyładowaliśmy z samochodu nasz turystyczny ekwipunek. Wczesnym wieczorem pogoda się nagle zmieniła, wyraźnie coś wisiało w powietrzu... Rzeczywiście, w pewnym momencie w dosłownie 15 sekund ściemniło się (tak, jak w kinie przed projekcją filmu!), poczuliśmy silne podmuchy wiatru, usłyszeliśmy grzmoty i pojawiły się błyskawice. Stało się tak wietrznie, że obawiałem się, iż wyłamujące się gałęzie drzew mogą spaść i uszkodzić samochód (tak, jak się to mi przydarzyło w 2002 roku w parku Arrowhead, gdy nagły silny wiatr dokonał wielu zniszczeń w parku i spadające konary lekko uszkodziły w paru miejscach mój nowo-zakupiony samochód), tak więc szybko opuściłiśmy nasze miejsce i zatrzymaliśmy się na bardziej odkrytym parkingu koło budynku z prysznicami. Pół godziny później było już po burzy i nawet udało się nam rozpalić ognisko. Wkrótce pojawiło się kilka szopów-praczy i na noc musieliśmy wieszać worek ze śmieciami na linie pomiędzy dwoma drzewami, bo szopy uwielbiały się do nich dobierać i roznośić je dookoła kempingu. Kilka razy w parku widzieliśmy sarny.



Podczas naszego pobytu w parku odbyliśmy cztery jedno-dniowe wycieczki na kanu w parku Kawartha Highlands. Nasza pierwsza wycieczka miała miejsce następneg dnia, 20 czerwca 2012 r, gdy pojechaliśmy samochodem (z kanu na dachu) w kierunku jeziora Wolf Lake, zaparkowaliśmy samochód i wkrótce byliśmy na wodzie. Po przepłynięciu na jeziorze jednego kilometra zorientowaliśmy się, że zapomnieliśmy zabrać ze sobą... kamizelek asekuracyjnych (przy dobrej pogodzie zwykle nie nosimy ich na sobie na mniejszych jeziorach i), toteż musieliśmy popłynąć z powrotem do samochodu. Zatrzymaliśmy się na lunch na małej wysepce i potem popłynęliśmy do samego końca jeziora, gdzie znajdował się krótki (140 m. ) portaż prowadzący do jeziora Crab Lake; po jakimś czasie zaczęliśmy płynąć z powrotem do samochodu. Widzieliśmy zaledwie jedno miejsce biwakowe, na którym były 2 osoby—jak też natknęliśmy się na samotnego ‘windsurfera’, który starał się bezskutecznie dopłynąć do swojego cottage, co było raczej niemożliwe z powodu braku wiatru. Zaczęliśmy z nim rozmawiać, a następnie rzuciłem mu linę i w ten sposób przez następne 30 minut holowaliśmy go za naszym kanu.



Następnego dnia wybraliśmy się na jezioro Long Lake; jego nazwa (jezioro Długie) była bardzo właściwa! Koło parkingu znajdował się ośrodek, posiadający m. in. kilka malowniczych domków letniskowych, niektóre znajdowały się na szczytach skał (parę dni później spotkaliśmy właściciela tego ośrodka, http://www.longlakelodge.ca/--kto wie, może zdecydujemy się na wynajęcie jednego z tych domków na jesieni). Przez pierwszą godzinę pogoda była dobra, ale potem gwałtownie pogorszyła się. Zatrzymaliśmy się na jednym z miejsc biwakowych parku, założyliśmy na siebie nasze ubrania przeciwdeszczowe i wkrótce zaczęło dość mocno padać. Mieliśmy nadzieję na tym miejscu przeczekać burzę i deszcz, ale jakoś nie wypogadzało się. Był to jeden z najdłuszych dni roku, dochodziła już godzina 20:00 do zachodu słońca brakowało jeszcze ponad godzine, jednak postanowiliśmy, pomimo deszczu, płynąć z powrotem, dopływając do parkingu przed godziną 21:00.



W dniu 22 czerwca 2012 roku pojechaliśmy w kierunku jeziora Anstruther Lake, jednego z największych w parku. Sądziliśmy, że będziemy mogli spędzić cały dzień pływając na na kanu... ale gdy zobaczyliśmy jezioro, po prostu nie podobało się nam: było zbyt duże i zbyt otwarte, a ponieważ wiał stosunkowo silny wiatr, wiosłowanie okazałoby się dość uciążliwe. Catherine, rozczarowana wczorajszym deszczem, zasugerowała, abyśmy powrócili na jezioro Long Lake i tym razem dopłynęli do jego końca—i jak się okazało, była to świetna decyzja! Wkrótce mijaliśmy znajome już brzegi jeziora Long Lake i miejsce biwakowe, na którym wczoraj schroniliśmy się przed deszczem (tym razem biwakowało na nim parę osób) i dopłynęliśmy do portażu, prowadzącego do jeziora Buzzard Lake. Akurat przed nami dopłynął tam facet z dwójką dzieci i przygotowywał się do portażu. Ponieważ Catherine chciała zobaczyć, jak wygląda jezioro Buzzard Lake, pomogła mu przenieść kilka rzeczy, a ja natomiast zrobiłem kilka zdjęć stojącej nad wodą starej szopie i łodzi. Okazało się, że ten facet był dyrektorem szkoły chrześcijańskiej.



Po kilkunastu minutach napotkaliśmy mocno wyładowane kanu z dwoma chłopakiami, którzy zamierzali biwakować przez weekend. Wyprzedziliśmy ich i po krótkim czasie wypłynęliśmy na bardziej szeroką część jeziora—na jego północnych brzegach było sporo prywatnch cottages, a na południowych brzegach dostrzegliśmy kilka miejsce biwakowych. Na jednym z nich zatrzymaliśmy się i wypiliśmy zimne piwo. Byliśmy bardzo zaskoczeni, gdy nagle pojawił się samotny szop-pracz, który wydawał się być chory i próbował się do nas zbliżyć.



Chociaż szopy są bardzo powszechne, jest niezmiernie rzadkie zobaczyć je w ciągu dnia—i to jeszcze takie oswojone! Staraliśmy się go odpędzić i wreszcie zniknął w lesie. Piętnaście minut później pojawiło się kanu z dwoma chłopakami, którzy właśnie mieli zamiar biwakowac na tym miejscu (było to z pewnością jedna z najlepszych miejsc biwakowych w okolicy). Rozmawialiśmy z nimi przez jakiś czas, a następnie popłynęliśmy do małej wysepki, znajdującej się kilka metrów od ich miejsca biwakowego, usiedliśmy na ławeczce i rozkoszowaliśmy się zachodzącym słońcem.



O godzinie 21:00 wsiedliśmy do kanu, pożegnaliśmy się z chłopakami (już rozbili namiot i rozwieslili dużą plandekę przeciwdeszczową) i zaczęliśmy wiosłować z powrotem, dopływając do parkingu o godzinie 22:00. Tego dnia przepłynęliśmy ponad 13 kilometrów.



W sobotę, 23 czerwca 2012 roku, udaliśmy się wieczorem na jezioro Eels Lake. Zaraz po wypłynięciu na jezioro popływaliśmy w małej zatoczce, pełnej korzeni o fantastycznych, powyginanych kształtach, a potem skierowaliśmy się do małej zatoczki, gdzie nie było żadnych domków.

 

 Po kilku minutach dotarliśmy do sporej tamy bobrowej—na brzegu widzieliśmy dziedzącego bobra, pewnie niezadowolonego z naszej niespodziewanej wizyty. Przenieśliśmy przez tamę kanu i zaczęliśmy wiosłowac po części jeziora, utworzonej przez bobry (gdyby nie było tej tamy, to poziom wody byłby o wiele niższy i pewnie byłyby tutaj bagna). Zatoczka były bardzo zarośnięta i bagnista. Ujrzeliśmy ukryty w lesie domek, ale raczej nik w nim nie zamieszkiwał od dłuższego czasu. Przez jakiś czas wiosłowaliśmy dookoła jeziora, potem obserwowaliśmy zachód słońca i przed zmierzchem dopłynęliśmy do samochodu.



W niedzielę od rana padało. Nie mogąc pływać na kanu, po południu pojechaliśmy coś przekąsić do pobliskiego miasteczka Apsley. Niestety, lokalna restauracja „Swiss Bear” w niedzielę zamykała się już o godzinie 15:00. Znaleźliśmy inną restaurację koło drogi nr. 28, która zamykała się za 15 minut, ale kelnerka/kucharka na szczęście coś tam jeszcze znalazła do jedzenia. Później wróciliśmy do Apsley, Catherine kupiła lody, a następnie w sklepie dolarowym znaleźliśmy kilka tanich i interesujących rzeczy.



Natomiast poprzedniego dnia udaliśmy się też do malowniczego miasteczka Bancroft. Na skutek awarii prądu nie działały karty kredytowe i debetowe i większość klientów nie była w stanie zapłacić za swoje zakupy (na szczęście miałem przy sobie trochę gotówki). W sklepie Home Hardware kupiliśmy spory worek drzewa na ognisko, a także wpadliśmy na świetną kawę do „Tim Horton’s”.



W poniedziałek spakowaliśmy się i opuściliśmy park, kierując się do Toronto. W drodze powrotnej pobieżnie zwiedziliśmy miasto Lakefield, zatrzymaliśmy się koło starego dworca kolejowego i pojechaliśmy w kierunku Peterborough—droga ciągnęła się wzdłuż rzeki Otonabee River oraz szlaku kolejowego, którym dawniej kursowały pociągi do Lakefield.



W Peterborough zatrzymaliśmy się koło budynku z 1852 roku, dawniej należacym do Duke of Wellington Loyal Orange Lodge, obecnie będącym własnością Uniwersytetu Trent. Nad rzeką Otonabee River i Kanałem Trent znajdował się most dla pieszych—i niedaleko, na brzegu kanału, spoczywał stary, porzucony kolejowy most obrotowy, jak też był widoczny zarośnięty nasyp kolejowy: most obracał i szyny kolejowe na moście zbiegały się z szynami kolejowymi na nasypie i wtedy pociąg mógł przejechać mostem nad kanałem—a następnie most powracał do pierwotnej pozycji, tzn. rownoległej do kanału, umożliwiając przepłynięcie kanałem łodzi.



Ale to było dawno temu.... tory usunięto lata temu, nasyp był bardzo zarośnięty, a most zardzewiały—artefakt minionej ery, gdy to szlaki kolejowe przecinały Ontario wzdłuż i wszerz, stanowiąc niezmiernie ważną (i bardzo często jedyną) drogę dojazdową i przyczyniając się do kolonizacji trudno dostępnych terenów. 

Byliśmy bardzo zadowoleni, że wreszcie odwiedziliśmy park Kawartha Highlands, bo znajduje się stosunkowo blisko Toronto i można w nim odbyć wiele ciekawych wycieczek na kanu i przenocować się na malowniczych miejscach biwakowych. Jestem pewien, że wybierzemy się tam ponownie w przyszłości!


Blog in English/po angielsku: http://ontario-nature.blogspot.ca/2012/07/canoeing-in-kawartha-highlands.html
More photos/więcej zdjęć: http://www.flickr.com/photos/jack_1962/sets/72157631372460608/